12 lutego 2014

12 lutego 2014

8 lutego 2014 - ta data na zawsze pozostanie bardzo ważną w kalendarzu moich wspomnień. Dzień ten zaplanowany został już w połowie października i po prawie 4 miesiącach, a właściwie 10 latach wreszcie nadszedł :)

Już dwa tygodnie wcześniej zaczęłam się mocno stresować, bo ciągle pozostawało mi wiele spraw do załatwienia, ogarnięcia, dogrania tak, aby wszystko wyszło jak najlepiej. Do stracenia w razie porażki było wiele... Co chwila wchodziłam na flightradar żeby sprawdzić, czy kolejny samolot na trasie Lublin (Świdnik) - Londyn (Luton) wystartował i doleciał na czas. Sto razy sprawdzałam, czy na pewno mam wszystkie dokumenty, bilety i karty pokładowe. Pisałam maile do Anglii aby upewnić się, że nie będę miała problemów z odebraniem biletów na koncert. W końcu - wszystko wydawało się być gotowe.

W dniu wylotu pogoda była dobra - nie padało ani nie było mgły, byłam więc spokojna o to, że wylecimy na czas. Piętnaście minut przed wyjściem z domu jeszcze raz sprawdzałam, czy na pewno mam wszystkie potrzebne papiery i upychałam swoje rzeczy do małego podręcznego plecaka, co chwila dokładając nowe, aż w końcu odkryłam, że ma szans, aby wszystko się zmieściło... Stwierdziłam wtedy, że to olewam i na szybko spakowałam się w plecak zbliżony rozmiarem do tego, który zwykle biorę ze sobą na stopa. Na bagaż podręczny nijak nie wyglądał, ale ku mojej wielkiej radości bez problemu przeszedł przez odprawę :D

Na lubelskim lotnisku co chwila patrzyłam na zegarek, aby sprawdzić, czy nie mamy opóźnień. Starałam się zachować spokój, ale kiedy nadeszła planowana godzina odlotu, a ja ciągle stałam w zatłoczonej (bo zdecydowanie za małej) hali odlotów, zaczęłam się denerwować. W końcu po 20 minutach przedłożonego czekania przepuścili nas przez bramki i poszłyśmy do samolotu, ja wreszcie szczęśliwa, że wszystko będzie ok... 

Niestety chwilę później sprawdziły się moje najgorsze obawy. Dowiedzieliśmy się, że samolot nie wystartuje jeszcze przez najbliższą godzinę. Przez opóźnienie straciliśmy swój czas na start i musieliśmy poczekać, aż zwolni się miejsce w przestrzeni lotniczej. Oznaczało to, że najprawdopodobniej nie zdążę na zarezerwowany i opłacony wcześniej autobus (easyBus za zawrotną cenę 2 funtów) i będę musiała wydać kolejne 10 funtów na następny bilet, co zupełnie mi się nie uśmiechało. O 19 czasu angielskiego musiałam być w Londynie na Shepherd's Bush Green i żadne spóźnienia nie wchodziły w grę. Byłam podłamana i zdenerwowana na maksa, zła, że przez ostatnie dwa tygodnie wszystkie samoloty odlatywały punktualnie, a akurat mój musiał być opóźniony. Żałowałam, że nie wykupiłam jednak tego ubezpieczenia od spóźnienia - przy godzinnym spóźnieniu dostałabym na swoje konto wizzair odszkodowanie w wysokości 100 euro.

W końcu wystartowaliśmy i co chwila patrzyłam na zegarek sprawdzając czas, choć i tak nie miałam wpływu na to, o której wylądujemy. Do Luton dotarliśmy ostatecznie o 14:35, czyli 1h i 10 minut po czasie. Zanim wyszliśmy z samolotu, minęło kolejne kilkanaście minut. Mój bilet na busa był ważny do 15:10, więc liczyła się dla mnie każda sekunda. Miałyśmy jeszcze trochę czasu, ale musiałyśmy jeszcze przejść przez kontrolę dokumentów, a potem znaleźć stanowisko odjazdu. Naszego biegu przez terminal w Luton chyba nigdy nie zapomnę :)

Stanowisko znalazłyśmy bez problemu, ale nasz bilet za 10 minut tracił ważność, a nie wiedziałyśmy, czy do tego czasu przyjedzie jakiś autobus. Starałyśmy się więc na szybko ogarnąć jakiegoś innego busa. W międzyczasie zadzwonił mi telefon - nieznany numer, więc postanowiłam odebrać myśląc, że może to coś ważnego. Tymczasem po drugiej stronie słuchawki odezwał się jakiś kobiecy głos mówiący tonem ankietera, informującego o promocji w Playu albo naganiacza z Empiku (sic!). Zanim kobieta się przedstawiła, minęło chyba z półtorej minuty i straciłam cierpliwość, powiedziałam, że nie mogę teraz rozmawiać i rozłączyłam się, nie dowiadując się nawet, w jakiej sprawie dzwoniła. Cóż, trudno ;) To był zdecydowanie najgorszy moment na zawracanie mi głowy.

Nagle, ku naszemu szczęściu, stała się niesamowita rzecz i przyjechał upragniony autobus. Kierowca przyjął nasze bilety i kiedy z ulgą siadłyśmy w fotelach, była godzina 15:05 ;) Miałyśmy niesamowite szczęście. Ciągle byłam zdenerwowana, ale połowę zmartwień miałam już za sobą. Było już dosyć późno, a miałyśmy jeszcze mnóstwo rzeczy do załatwienia.

40 minut później dotarłyśmy na Baker Street, skąd musiałyśmy się szybko dostać na stację Paddington, gdzie byłyśmy umówione z Rianne - nasza hostką z Couchsurfingu. Chciałyśmy podjechać metrem z Marylebone, ale nijak nie umiałyśmy kupić ani doładować karty Oyster, więc stwierdziłyśmy, że zanim ktoś wyjaśni nam, jak to zrobić, szybciej dojdziemy na piechotę :D Trochę pobłądziłyśmy, ale i tak w miarę szybko dostałyśmy się na Paddington, skąd odebrała nas Rianne (i przy okazji pomogła kupić bilety - dozgonna wdzięczność za pomoc dwóm sierotom :P). Do jej domu dotarłyśmy jakoś przed 17, miałyśmy więc pół godziny na przebranie się i ogarnięcie, bo chciałyśmy pojechać na Shepherd's Bush jeszcze przed 18, aby odebrać bilety. Kiedy już wyszłyśmy z domu i wsiadłyśmy do metra, moja ekscytacja sięgała zenitu i nie wierzyłam, że to się dzieje naprawdę :) Za trochę ponad godzinę miało się spełnić największe z moich dotychczas niespełnionych marzeń i jeszcze to do mnie nie docierało.

Po wyjściu z metra okazało się, że pada deszcz i strasznie wieje. Moja parasolka nie podołała angielskiej pogodzie i po chwili na przejściu dla pieszych zrobiła eleganckiego tulipana. Ciągle szarpiąc się z parasolem, dotarłam w końcu do celu - O2 Shepherd's Bush Empire.

Przed wejściem zaczęła się już ustawiać kolejka, choć było jeszcze ponad godzinę do otwarcia drzwi. Szybko odebrałam nasze bilety, prawie piszcząc z radości na widok napisu Ron Pope and Wakey!Wakey! + special guest Alexz Johnson. Czekałam pół życia na chwilę, w której będę trzymała w ręce taki bilet ;)

Miałyśmy przed sobą prawie godzinę stania na deszczu. Już wtedy wiedziałam, że wzięłam ze sobą za lekkie ciuchy i że w Anglii wcale nie jest tak ciepło, jak pokazują termometry. Przypomniałam sobie też, że ostatni raz cokolwiek jadłam w samolocie, więc wyciągnęłam wszystko, co miałam do jedzenia, czyli kanapkę i jakiegoś batona. Z wrażenia nawet nie byłam specjalnie głodna :) Cieszyłam się, że przyszłyśmy dużo wcześniej, bo byłyśmy jednymi z pierwszych osób w powiększającej się kolejce. Alexz grała jako pierwsza (była wykonawcą supportującym), więc nie mogłyśmy się spóźnić.

W pewnym momencie zauważyłam u dziewczyny stojącej przede mną pierścionek z gwiazdą - istny znak rozpoznawczy dla fanów Alexz, bo jako odtwórczyni roli Jude Harrison w Instant Star nosiła podobny przez wszystkie cztery sezony. Chwilę później okazało się, że ta dziewczyna jest Polką :D Ewelina mieszka w Londynie od kilku lat i rzeczywiście przyszła na koncert ze względu na Alexz. A więc, było nas więcej ;)

Wreszcie zaczęli wpuszczać. Nie zostawiając nawet kurtek w szatni (nieźle zmarłyśmy) od razu pobiegłyśmy w kierunku sceny, gdzie zebrała się już grupka ludzi. Widziałam naprędce powstające kartki typu "Italy loves you!" pisane przez grupkę Włochów, przygotowywane aparaty i flagi z różnych europejskich państw. Ten moment był zdecydowanie ważny i wszyscy na niego czekali. W międzyczasie po scenie kręcił się pan z obsługi, który podłączał sprzęt, m.in. gitarę Alexz.


Nie da się opisać momentu, w którym Alexz wyszła na scenę i kiedy po 10 latach oglądania jej tylko na zdjęciach i filmach wreszcie mogłam zobaczyć ją naprawdę, kiedy dzieliło mnie od niej zaledwie kilka metrów. Kiedy zaczęła grać Walking, emocje wzięły nade mną górę i po po prostu się poryczałam, a wraz ze mną wiele innych osób. To był strasznie wzruszający moment, kiedy usłyszałam jej głos płynący z głośników, mogłam po raz kolejny, a jednocześnie po raz pierwszy naprawdę się w niego wsłuchać. To był jeden z jej pierwszych występów w Europie i wielu ludzi podobnie jak ja od lat czekało na ten występ. Przez pierwsze trzy piosenki zupełnie nie mogłam się pozbierać, stałam, patrzyłam i płakałam nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. Rzadko zdarza mi się doświadczyć tak silnych emocji...

Ta chwila - tego nie da się opisać!

Walking - Alexz Johnson. (08/02/14, Shepherd's Bush Empire, London)  

 

- she's gonna play right now, how do you feel?
- I wanna cry...

To był jeden z jej pierwszych występów w Europie. Pod sceną była dosłownie garstka ludzi, za to ludzi przybyłych z całego kontynentu - z Francji, Włoch, Belgii, Polski, Irlandii... Pojawiały się kartki, okrzyki oraz flagi z przeróżnych państw, pstrykały aparaty i kręciły się filmy.

Może ktoś powie, że to wariactwo lecieć taki kawał i kupować bilet na koncert tylko po to, żeby pójść na support, zaledwie półgodzinny i akustyczny koncert... Ale to jest właśnie Alexz, która ma właśnie takich fanów. Takich, którzy rzucą wszystko i polecą, żeby choć przez chwilę jej posłuchać, nie licząc się ani z czasem, ani z pieniędzmi, ani z jakąkolwiek logiką. Nie wyobrażam sobie, żeby mogło mnie tam nie być. To był dla mnie jeden z najbardziej wyjątkowych momentów i jedyne, czego żałuję to to, że koncert był taki krótki. I że zawracałam sobie głowę robieniem setek zdjęć, zamiast po prostu stać i słuchać. Towarzyszyły mi tak silne emocje, połowę koncertu przepłakałam i w efekcie chyba niewiele z niego pamiętam, ale chyba po prostu sama nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić i jak najlepiej przeżyć te chwile.

Alexz na scenie jest magiczna!


 




Po występie zeszła z niej cicho, podobnie jak i na nią weszła. Bez zbędnych zapowiedzi, powitań, a pozostawiła po sobie o wiele więcej wrażeń niż jakikolwiek inny opiewany i lansowany wykonawca.

Po jej występie przyszła kolej na Wakey!Wakey! (wtf?!), z którym śpiewała potem jeszcze jedną piosenkę. Po ich występie nadeszła kolej na główną gwiazdę wieczoru, czyli Rona Pope'a. Kiedy wyszedł na scenę, Wiola powiedziała, że chciałaby to jakoś skomentować, ale wywróciło jej mózg na lewą stronę :D Delikatnie mówiąc, występ szału nie robił, nie chciało nam się stać w tłumie i hałasie, więc poszłyśmy posiedzieć w holu, gdzie spotkałyśmy inne dziewczyny z Polski również czekające na Alexz :D Okazało się, że Alexz przyszła tam na chwilę tuż po swoim występie, ale tylko kilka osób się zorientowało i zdążyło sobie zrobić z nią zdjęcia (m.in. Ewelina). Kiedy zaczął grać Ron Pope, nie mogła już rozdawać autografów (nie można tego robić, jeśli na scenie występuje inny wykonawca), więc powiedziała, że później wróci.

Zabawna (hmm, jak dla kogo!) sytuacja - do Eweliny podeszła jakaś dziewczyna z Francji i spytała jej, czy wie, kiedy przyjdzie Alexz. Ewelina postanowiła ją wkręcić, że Alexz przecież już była i że już poszła i pokazała jej zdjęcia z nią. Dziewczyna była tak zdruzgotana, że zaczęła płakać :D Oczywiście chwilę później została pocieszona :P W międzyczasie, kiedy siedziałyśmy na schodach w holu, podszedł do nas jeden z ochroniarzy i zapytał, dlaczego tu siedzimy, przecież tracimy występ... :P

Jakiś czas później Ron Pope skończył (wreszcie...) grać i nadszedł moment, na który czekałam pół życia ;) Ochroniarze pokierowali nas z powrotem do sali koncertowej i powiedzieli, że Alexz będzie w okolicach merch table. Ustawiłyśmy się tam, rozglądając się naookoło i czekając na nią. Trzymałam w ręku kopertę z kartką, którą przywiozłam dla niej z Polski. Była niesamowicie pognieciona, bo miała za sobą kilka godzin podróży i przeżyła to nie najlepiej, właściwie to było wstyd ją w ogóle dawać, ale ważniejsza była nie sama kartka, ale to, co napisałam na jej odwrocie. Nie chciałam tylko wziąć autografu, ale przede wszystkim dać też coś od siebie.

W pewnym momencie usłyszałam, że ktoś przepycha się w tłumie i mówi do mnie "Sorry!", odwróciłam się i okazało się, że to Alexz :) Ewelina zapewniła mnie, że to naprawdę ona i że nie mam zwidów, więc podeszłam do niej i... wow. Zaczęłam jej dziękować za koncert i powiedziałam, że mam coś dla niej, zaczęłam przepraszać, że to nic specjalnego i że jest w takim fatalnym stanie, ale przeleciało dzisiaj przez pół Europy... Niesamowicie się ucieszyła, podziękowała mi i obiecała, że przeczyta w busie. Szczęśliwie Wioli udało się uwiecznić ten moment ;)


Chwilę wcześniej jakaś dziewczyna dała jej nagraną przez siebie płytę. To był dopiero prezent ;)

Dotarło do mnie wtedy, że choć śledzę karierę Alexz od lat, nigdy jakoś dobrze nie zastanowiłam się nad tym, jaka właściwie jest prywatnie - odkryłam, że zawsze patrzyłam na nią przez pryzmat ról, jakie grała w filmach (przede wszystkim w Instant Star). Tymczasem okazało się, że jest niesamowicie ciepłą, serdeczną, po prostu kochaną i przy tym bardzo skromną osobą. Nie wyróżniała się zupełnie niczym w tłumie. Była zaskoczona, że przyjechało tak wiele osób z całej Europy tylko po to, żeby zobaczyć jej występ. To dodatkowo mnie wzruszyło i utwierdziło w tym, że przez te wszystkie lata darzyłam tak wielką sympatią właściwą osobę.

Przez kolejne kilkanaście minut mnóstwo ludzi robiło sobie z nią zdjęcia, a ona przez cały czas trzymała w ręce kopertę z moją kartką. Ja biegałam naookoło z aparatem i próbowałam jak najlepiej uwiecznić te chwile ;) To było świetne, że nie rozdawała autografów za żadnym stołem, tylko po prostu wyszła do ludzi, gdzie można było z nią porozmawiać, zrobić sobie z nią zdjęcia... MEGA!!!






Kiedy tłum się przerzedził i ludzie się rozeszli, na koniec zostałyśmy tylko my - ja, Wiola i Ewelina. Wtedy jeszcze chwilę z nią porozmawialiśmy :) Pytałam, jak podoba jej się trasa i zapytałam, kiedy znów przyjedzie do Europy. Powiedziała, że niestety nie wie, bo dojazd tutaj jest bardzo drogi, a teraz musi przeznaczyć pieniądze na nagrania nowej płyty i na kolejną trasę po USA. Szkoda, ale teraz z całą pewnością potrwa to krócej niż 10 lat ;) Opowiadała nam trochę o trasie i podróżowaniu, jazdą nocą w busie do kolejnego europejskiego miasta... Wspominałyśmy przy okazji czasy Instant Star i jej piosenkę "White Lines"... dacie wiarę?!!!! ;)

To było niesamowite, stać i rozmawiać z nią tak po prostu, słyszeć ten znajomy głos, który w rozmowie okazał się być zdecydowanie lżejszy i cichszy niż zawsze mi się wydawało. Na koniec pożegnałyśmy się z nią i życzyłyśmy wszystkiego dobrego. Nie mogłam się powstrzymać i zapytałam, czy mogę ją uściskać :) To była dla mnie tak niesamowita chwila... Moje marzenie spełniło się i to piękniej, niż kiedykolwiek się spodziewałam!! :)


Spytacie może, czy było warto kupować specjalnie bilety, lecieć taki kawał drogi, wydać pieniądze, stresować się... Jeśli ktokolwiek ma co do tego wątpliwości, to powiem wam, że BYŁO WARTO. Spełniłam marzenie z najwyższej półki i naprawdę, na chwilę obecną chyba nie ma już nic wyżej. Tego nie da się przeliczyć na żadne poświęcenie ani pieniądze.

Myślałam, że kiedy wreszcie spotkam Alexz, będę już w stu procentach usatysfakcjonowana, ale czuję straszny niedosyt i chyba z jeszcze większym utęsknieniem niż wcześniej oczekuję na jej kolejny koncert. Mam nadzieję, że tym razem będzie to jej własna trasa. I, podobnie jak tym razem, nieważne gdzie i nieważne kiedy - po raz kolejny rzucę wszystko i tam pojadę. I będę znowu odliczać dni albo kolejne lata. I też dam jej wtedy swoją własną płytę! Tak się składa, że prace nad nią ruszają w przyszły weekend ;)


Trzymajcie kciuki! :) Ja swoje niezmiennie trzymam za Alexz bardzo, bardzo mocno.

PS. Na drugi dzień po koncercie na profilu Alexz pojawił się taki post ;)

 

11 komentarzy:

  1. White Lines to absolutnie nie jest piosenka Alexz, to tylko piosenka którą śpiewała do roli. Z tym jej byciem miłą, ciepłą etc. to różnie bywa, bo kilkunastu fanów twierdzi, że dla nich była zwyczajnie opryskliwa. Jej traktowanie fanów (na przykład na Pledge) też odbiega znacznie od normy.
    Nie wiem też czemu Alexz była taka zdziwiona, że sporo ludzi przyszło ją zobaczyć skoro zawsze pod jej postami są setki komentarzy z Polski, Włoch, UK, Francji.
    Ron i Wakey są równi, bo to ich wspólna trasa, obaj są "gwiazdami wieczoru".

    pytanie takie, kupiłaś EP (fizyczną kopie)? bo ja się zastanawiam nad kupnem, ponieważ cała ta akcja na PledgeMusic, 7digital i Rhapsody zniszczyła magie wydania. No i produkcja nie zachwyca. Piosenki mają za dużo wszystkiego.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. zakładam, że nie byłaś na koncercie? ;)

      jasne, to nie ona napisała tą piosenkę, co nie zmienia faktu, że nie jest to żaden cover, bo jest jej jedynym wykonawcą. jeśli chodzi o bycie opryskliwą, to wierz mi, że widziałam ją podczas rozdawania większości autografów (tak jak napisałam w notce, zostałam praktycznie do końca) i niczego takiego nie zauważyłam, a słyszałam też relacje od osób, które były na koncertach w innych miastach i miały podobne odczucia, co ja. a zdziwiona była może właśnie dlatego, że była tylko wykonawcą supportującym, a mimo to ci ludzie przyjechali. wierz mi, że było ich dużo.

      jeśli chodzi o Rona i Wakey, to ten drugi wcale nie wyglądał na gwiazdę wieczoru - po pierwsze przyjechał sam, bez zespołu, po drugie - miał krótszy występ i po trzecie, na jego występie było znacznie mniej ludzi niż na Ronie. no ale dobra, niby trasa była wspólna, ale to nie ma akurat żadnego znaczenia.

      jeśli chodzi o EP, niestety jej nie kupiłam, bo była według mnie zwyczajnie za droga (10pd za 4 piosenki), a wyjazd do Anglii i tak kosztował mnie sporo i miałam już ograniczony budżet. ale poczekam, aż będzie dostępny na store na jej stronie i wtedy kupię razem ze Skipping Stone. na razie mam tylko płytę Voodoo. jeśli chodzi o produkcję, to z tych czterech piosenek nie podoba mi się tylko "This is Heartache", która na na żywo brzmi świetnie, ale na nagraniu jest rzeczywiście za dużo wszystkiego.

      może powiesz, że jej bronię, ale tak, bronię jej :) bo byłam tam i widziałam, jak to wszystko wygląda. pozdrawiam

      Usuń
    2. nie mówie, że się nie podobają, ale są dużo słabsze od wykonań na żywo. i to jest bardzo "popularne" stwierdzenie w fandomie. NOM straciło masę uroku, AD ma jakby pięć pomysłów w jednej piosence. troche tego, trochę tamtego. TIH jest najbardziej zepsute, TYFBMH najlepsze ale wciąż nie jest tak proste i surowe jak chciała i zapowiadała tą ere.
      może jak była niemiła dla innych to miała zły dzień, ale faktem jest jej zachowanie świadome na Pledge. ja sama już nigdy nie wesprę tam artysty, bo oni mieli gdzieś to co Alexz tam wyprawiała. jej własny manager wysyłał wiadomości na zasadzie kopiuj-wklej, przesuwanie dat kilka razy, brak wyjaśnień, kłamstwa (bo niegotowe EP to było zwyczajne kłamstwo skoro w Europie sprzedaje je w opakowaniach jeszcze z grudnia - brak Johnson- oraz wysłanie ich do 7digital i Rhapsody), oskarżanie fanów o hakowanie na podstawie tak nieprawdziwego maila od załogi IG, że to wstyd że się nie zorientowała. przez ten bajzel nie wybieram się na jej koncert ani nie czuję się źle, że nie jade. muszę mieć sympatię i szacunek dla osoby, na którą wydaje tyle pieniędzy. Alexz musi tą sympatie odzyskać.

      Usuń
    3. hmm, jak chcesz, to Twoja decyzja. tylko proszę Cię, w takim razie nie wypowiadaj się na temat jej zachowania wobec fanów na koncertach, bo zwyczajnie nie wiesz, jak to wygląda.

      według mnie właśnie dlatego, że nie wszystkie nagrania są zrealizowane idealnie, warto było pojechać na koncert i usłyszeć to na żywo. jedno słabsze nagranie na pewno nie spowoduje, że stracę do niej sympatię albo obrażę się na cały świat. wręcz przeciwnie - jeśli wokalista brzmi na żywo dużo lepiej niż na płycie, świadczy to o nim bardzo dobrze. tej całej akcji na Pledge nie będę komentować, bo nie brałam w niej udziału i nie wiem, jak to wszystko wyglądało.

      Usuń
    4. Dosłownie przed chwilą wróciłam z koncertu i powiem wam, że Alexz pozytywnie mnie zaskoczyła. Oczywiście odkąd tylko wyszła na scenę zaczęłam ryczeć ze szczęścia jak jakaś nienormana wariatka. Skończyla śpiewać i zaprosiła fanów do stolika na tyłach. Poszłam tylko ja (mwehehehe, Goteborg.) i czekałam... czekałam tak na nią i czekałam, aż w końcu przyszla i znów zaczęłam ryczeć. Alexz uśmiechnęła się i jakoś tam dukając po angielsku zaczęłam z nią rozmawiać. Cały czas była bardzo miła, uśmiechała się, sama zaproponowała zdjęcie i stwierdzila, że bardzo miło było mnie poznać (jak już wspomniałam, byłam jedyną fanką nie dość, że z Polski to jeszcze na dodatek jedyna podeszłam...) później powiedziała, że jestem "so sweet" na co znów zaczęłam ryczeć itepe... całej rozmowy nie będę opisywać, aczkolwiek rozmawiałam z nią z trzy razy. Sama mnie uścisnęła na koniec, sama zaproponowała fotę i autografy, podała mi dloń i na teks "you were the best and you rock" zaczęła się śmiać :D Naprawdę niesamowita osoba i niesamowite wspomienia. Potem kiedyś jacyś ludzie od Rona zaczęli robić sobie z nią zdjęcia to stałam obok i się przyglądałam, a ona podeszła do mnie w pewnej chwili, uśmiechnęła się i dała mi przypinkę, stwierdzając że powinnam sobie przypiąć :D W ogóle powiedziała też, że chciałaby przyjechać do Europy ponownie i koniecznie odwiedzić Polskę.
      Pytała też jak podobają mi się ogólnie występy itd. No i że mam przestać żartować, bo przepraszałam ją za swoje ryczenie xD
      Także jak już wspomniałam, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona i nie mogę się doczekać kolejnego koncertu.

      Usuń
  2. Przeczytałam całe dwa ostatnie posty i tylko podsyciłaś moje szaleństwo :D Podobnie jak Ty czekam na Alexz 10 lat, po wielu godzinach oglądania Instant Star, po wielu latach słuchania muzyki naszej wspaniałej Alexz ( No i również uważam, że "She's my person" - ekipa Grey's Anatomy pozdrawia :D ) No i wiesz co? Czeka mnie to jutro i nie mogę się doczekać, chyba nie zasnę.
    Również podobnie jak Ty podjęłam decyzję od razu kiedy tylko zobaczyłam słowo "Europa". Nieważne było to, że nie bardzo mam się tam jak dostać, że wszystko w Szwecji drogie, że rodzice od razu stwierdzili, że nigdzie nie jadę. Pojechałam i jestem i juto spełni się marzenie mojego życia c:
    Fani Alexz jednak coś takiego w sobie mają... być może to, że sama Alexz ma w sobie coś takiego, pewnie jest za bardzo wyjątkowka :D
    Wiem, że mój komentarz jest beznadziejny, nie ma pewnie sensu i składnia leży całkowicie, ale no nie mogę :D Mam tylko nadzieję, że uda mi się powiedzieć jej co chcę jej powiedzieć, jak wiele dla mnie znaczy i że nie potrafię żyć bez jej muzyki. Szkoda, że nie udało mi się zebrać tego wszystkiego jak Ty w list. No, ale może następnym razem...
    W ogóle następnym razem fajnie byłoby jakby fani z polski zgadali się i pojechali razem, na pewno wyszłoby taniej i przede wszystkim można zrobić dla Alexz jakiś większy prezent.
    Pozdrawiam, Scy.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. większość Polaków jedzie chyba jednak do Berlina :) ja zdecydowałam się na Londyn, bo przy okazji chciałam pozwiedzać, a i termin mi znacznie bardziej pasował. mam nadzieję, że kiedyś uda jej się jeszcze przyjechać do Europy i myślę, że wtedy nie ominie Polski :)

      życzę Ci wspaniałego koncertu! nie wątpię, że taki właśnie będzie :)))

      Usuń
    2. Pewnie tak, no ale w Londynie ogólnie jest dużo Polaków, więc pewnie tam też poleciała spora grupka.
      No ja mam akurat to szczęście, że mam w Szwecji bardzo bliską koleżankę, u której teraz siedzę.
      No i dzięki, na pewno taki właśnie będzie c:

      Usuń
    3. było nas chyba łącznie 6 osób - a przynajmniej tyle spotkałam, włączając w to mnie i moją koleżankę :)

      Usuń
  3. Dziękuję Ci bardzo, że tak szczegółowo opisałaś całe spotkanie z Alexz! Wybieram się za 5 dni do Berlina i się obawiałam, że nie będzie możliwości porozmawiania z nią, teraz mogę spać spokojnie <3 Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. spokojnie, na pewno będzie! chętnie rozmawia i pozuje do zdjęć, zostaje do ostatniej osoby chętnej żeby z nią porozmawiać i wziąć autograf. jest naprawdę mega :)

      Usuń